The Cascade, Yerevanکاسکاد ایروان

هیچ بازدیدی از ایروان یا ارمنستان بدون بازدید از پله های معروف کاسکاد ایروان کامل نخواهد بود. این موزه در فضای باز قلب پایتخت است.  در هیچ کجای قلمرو پس از شوروی هیچ چیز مانند بنای یادبود کاسکاد ایروان وجود ندارد. در نگاه اول، تعریف ژانر آن دشوار است: نه یک بنای تاریخی است و نه یک ساختمان. به بیان ساده، کاسکاد ایروان، دکوراسیون اصلی شهر در قالب یک ترکیب معماری منحصر به فرد است. آبشار سیستمی از راه پله های بزرگ است که به زیبایی مناطق مرکز شهر و مناطق مسکونی را که بر روی تپه های اطراف واقع شده اند به هم متصل می کند. در مجموع به نظر می رسد یک مجسمه عظیم مدرنیستی تماشایی است. پله‌های عظیم با فواره‌ها در سربالایی حرکت می‌کنند.

بالا رفتن از پله های کاسکاد ایروان چالشی جالب و دلنشین است که پاداش آن فرصتی است برای تحسین منظره زیبای شهر از ارتفاع زیاد. با این حال، پس از چهارمین سکوی Cascade، معجزه تراورتن سفید ناگهان قطع می شود و یک حفره غول پیکر با حصار سیاه در مقابل ما باز می شود که در سال 2007 با هدف تکمیل پروژه پلکان کاسکید حفر شد. ساخت و ساز آبشار توسط خیریه نیکوکار جرارد کافسجیان به پایان رسید و در نهایت تجهیز شد که قصد داشت موزه ای در انتهای راه پله با طرح دیوید هاتسون معمار ساکن نیویورک بسازد. کارهای اساسی شروع شد. اما در طول کارها مشخص شد که طرح چندین بار از بودجه برنامه ریزی شده فراتر رفته است. این پروژه به دلیل اختلاف نظر بین کارفرما و معمار لغو شد. آن قسمت از آبشار که 78 متر با بنای یادبود احیا شده ارمنستان فاصله دارد و وسعتی در حدود 9.8 هکتار دارد، ناتمام مانده است.

معمار اصلان مخیتاریان یکی از نویسندگان مشترک مجموعه Cascade است. او دو ایده طراحی برای تکمیل ساخت و ساز Cascade ایجاد کرده است. این پروژه ها به نخست وزیر ارمنستان و شهردار شهر ایروان ارسال شد. در پروژه اول اصلان مخیتاریان قصد دارد یک سالن کنسرت جهانی به نام چارلز آزناوور در بخش مرکزی کاسکاد بسازد. در سمت چپ آبشار قرار است یک مجموعه هتل ساخته شود و در سمت راست یک سالن روباز با ظرفیت 3000 نفر قرار دارد. در پروژه دوم به جای هتل، معمار پیشنهاد می کند موزه ای به مساحت 1200 متر مربع بنا شود که توسط جی. شارل آزناوور با توجه به طراحی، قرار است 1600 متر مربع آگورا، فواره، کافه، مکان های تفریحی و تفریحی نیز داشته باشد. موزه و سالن کنسرت با پنل‌های خورشیدی پوشانده می‌شود که برق منطقه را تامین می‌کند. پله برقی های هوای آزاد نیز کار خواهند کرد و مردم را به این بنای تاریخی می برند.

کار طراحی و ساخت مجتمع کاسکاد مدت زیادی به طول انجامید و همچنان ادامه دارد. اولین بار این الکساندر تامانیان بود که ایده بازسازی را در سال 1924 ارائه کرد و این پروژه در سال 1976 با طراحی معماران جیم توروسیان، سرگیس گورزادیان و اصلان مخیتاریان وارد مرحله اجرا شد. به هر حال، طراحی آبشار چندین بار در طول مراحل ساخت تغییر کرده است. آرشیو موسسه پروژه ایروان آخرین پروژه کاسکاد را نگهداری می کند که نویسندگان آن را در سال های 1987-1988 به پایان رساندند. طبق آن پروژه، آخرین قسمت فوقانی آبشار یک نمایشگاه در فضای باز بود که به معماری قرون وسطایی ارمنی اختصاص داشت و با فواره احاطه شده بود. از محل نمایشگاه در فضای باز، پله ها به سمت سکوی بنای یادبود احیا شده ارمنستان بالا می روند. اما به دلیل زلزله سال 1988 و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، کار ساخت و ساز به تعویق افتاد. سالن نمایشگاه در فضای باز ساخته نشد.

آبشار ایروان

ساخت بنای یادبود آبشار در دهه 1970 آغاز شد و تا حدودی در سال 1981 تکمیل شد. مرحله دوم تا اواسط دهه 2000 به طول انجامید و آثار هنری مدرن را از یک مجموعه دار ارمنی-آمریکایی جرارد لئون کافسجیان به ارمغان آورد. در حال حاضر 572 پله وجود دارد.

بنای یادبود آبشار در همان ابتدای خیابانی به نام معمار تامانیان قرار دارد. در پای آبشار، بنای یادبود تامانیان وجود دارد که نشان می‌دهد او روی نقشه کلی خود خم شده و شال مادرش را بر سر دارد. در نزدیکی بنای یادبود مجسمه سرگرم‌کننده‌ای به نام «گربه سیاه» توسط هنرمند و مجسمه‌ساز مشهور آمریکای جنوبی، فرناندو بوترو، به‌علاوه چرخشی از مجسمه‌های متعدد دیگر وجود دارد.

تاریخ کاسکاد ایروان

الکساندر تامانیان اولین معماریست که ایده ایجاد آبشارهای آبشاری و باغ های پلکانی بین آن دو قسمت شهر را مطرح کرد. در سال 1970، 34 سال پس از مرگ تامانیان، ایده ساخت آبشارها توسط توروسیان بازگردانده شد که به طور کامل طرح اولیه را حفظ نکرد، اما عناصر جدیدی مانند راه پله های عریض، سالن های نمایشگاه، حیاط ها، پله های برقی داخلی و مجسمه ها را به آن اضافه کرد. در باغ ها ساخت و ساز در دهه 1980 شروع شد و بعداً دو بار متوقف شد. بار اول به دلیل زلزله سال 1988 و بار دوم سقوط اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991 باعث آن شد. پس از آن به دلیل کمبود بودجه به آبشارها رسیدگی نشد. در سال 2002، دولت جمهوری ارمنستان تصمیم گرفت تا قسمت های موجود آبشار ایروان را بازسازی کند و به ساخت بخش های ناتمام آن ادامه دهد. این پروژه توسط بنیاد موزه کافسجیان انجام شد و یک سینما با ظرفیت 260 نفر ایجاد شد. بعدها، هنگامی که سینما تعطیل شد، آنها با یک معمار دیوید هاتسون همکاری کردند تا پروژه موزه ای را که در سال 2009 تاسیس شد به نام مرکز هنر کافسجیان توسعه دهند.

موزه هنر و کافه ها

با توجه به سرمایه‌گذاری و ارتباطات تاجر ارمنی-آمریکایی و مجموعه‌دار آثار هنری جرارد کافسجیانس، کاسکاد به یک موزه هنر مدرن در فضای باز و با دسترسی آزاد تبدیل شد. هنرمندانی مانند فرناندو بوترو، لین چادویک، بری فلاناگان، یاروسلاوا بریچتووا، یا ژائوم پلنسا در کاسکاد حضور دارند و همه رهگذران این فرصت را دارند که به صورت رایگان از شاهکارهای آنها لذت ببرند.

آبشار همچنین به دلیل ظهور اخیر کافه های تراس دار دنج که امکان گردهمایی های دوستانه، گفتگوهای پر جنب و جوش و، چرا که نه، جلسات کاری سازنده را فراهم می کند، به مکانی مناسب برای سرگرمی جوانان تبدیل شد. پای پله‌های کاسکاد به مکانی عالی برای کنسرت‌های جاز، کلاس‌های مسترکلاس رقص سنتی ارمنی و غیره تبدیل شد.